Międzyrzecz od samego początku swojego istnienia był stacją położoną przy linii o znaczeniu lokalnym (drugorzędnym) na terenie Wielkopolski. Największe ożywienie wokół  budowy stacji miało miejsce w latach 1886-1890 i 1906-1910. W tym okresie powstawało nawet 500 km linii kolejowych rocznie. Ich budowa następowała w oparciu o Ustawę Pruską z 8 marca 1880 roku - określającą zasady budowy linii bocznych. Kapitał na budowę powyższych linii pochodził w większości z funduszy państwa pruskiego. Przyczyn tego stanu możemy upatrywać w dwóch czynnikach. Po pierwsze państwo pruskie po reparacjach wojennych uzyskanych od Francji, jak również w wyniku ogólnego polepszenia sytuacji gospodarczej kraju, stać było na finansowanie tych inwestycji. Po drugie, w mniejszym zainteresowaniu podmiotów prywatnych w inwestowanie w lokalne połączenia kolejowe.                                                                                                        Pierwszą linią kolejową w Wielkopolsce zbudowanąw oparciu o powyższą ustawę, była linia ze Zbąszynia do Międzyrzecza. Decyzja o jej budowie zapadła 21 maja 1883 roku, a uzasadnieniem jej budowy była chęć zwiększenia dostaw drewna i płodów rolnych z okolic Międzyrzecza do przemysłowych obszarów Poznania czy Berlina. Budowę tej linii ukończono w 1885 roku, natomiast stacją węzłową Międzyrzecz stał się 1 grudnia 1887 roku po wybudowaniu linii do Międzychodu. W roku 1892 roku uruchomiono z kolei linię kolejową łączącą Międzyrzecz z Sulęcinem, który od 1 listopada 1890 miał połączenie z Rzepinem. Węzeł międzyrzecki ostatecznie ukształtował się w roku 1896 wraz z wprowadzeniem do niego linii ze Skwierzyny, którą to otwarto 1 lipca 1896 roku.  W tym okresie powstaje w Międzyrzeczu budynek stacyjny wraz przylegającym do niego magazynem i rampą. Dla potrzeby podróżnych wybudowano również 3 perony połączone przejściem podziemnym. W tym samym okresie powstaje również zaplecze techniczne stacji: dwie nastawnie, 16-stanowiskowa parowozownia wachlarzowa, 15 metrowa obrotnica, stacja węglowa, dwie wieże wodne i dwa żurawie (jeden przetrwał do początku lat 90 tych XX wieku, drugi oglądać można obecnie w Gorzowie przy peronie pierwszym (rok temu przeniesiono go tam z Międzyrzecza).  W takim zarysie węzeł międzyrzecki przetrwał do 1909 roku, kiedy to 1 sierpnia wprowadzono do niego linię z Toporowa (linia ta służyła przede wszystkim przewozowi drewna i węgla brunatnego). I na tym na razie poprzestańmy. W najbliższym czasie przedstawię wam informacje o częstotliwości ruchu pociągów pasażerskich w Międzyrzeczu.   Autor: Mariusz Hassa